Pas de oceaan overgestoken naar  Frans Guyana dacht  ik voor het eerst in 4 jaar, omwille van het loodzware  warme en vochtige klimaat:  "wordt het niet  tijd om  de oversteek naar  Europa in mijn onbestaande planning op te nemen ".  In de loop van de maanden verdween die gedachte uit mijn hoofd, maar ondertussen had ik wel een tabel gemaakt met  het aantal  maandelijkse regendagen per Caraïbische land en realiseerde ik me dat het in juni in Suriname 4 dagen op de 5 regent.  

De monding van de Surinamerivier.

Vandaar werd er vroeger gevaren tot de hoofdstad Paramaribo waar er geankerd kon worden voor deze steiger van het luxehotel Torarica. 

Nu moet er 36 km de rivier worden opgevaren, vaak langs kasten van villa's tot in Domburg. Voor veel van die woningen lagen vissersboten. Iemand vertelde dat sommige van hen omgebouwd zijn voor smokkel van spotgoedkope brandstof uit Venezuela. 

Domburg is een gezellig  plaatsje, een busuur van de stad. Het heeft alle basisvoorzieningen en een privé stijger van een brasserie . Tijdens het weekend zakken de stadse mensen af voor wat couleur locale, zoals maaltijden op bananenbladeren en kaaimanbrochetten.

Het is heel anders dan Paramaribo, de stad, maar ook zo anders dan het wat afgelegen dorpje Laarwijk aan de overkant van de rivier.  Dat ligt tussen wat verwaarloosde plantages en is enkel met de boot te bereiken.  Het dorpsschooltje werd door slechts 2 kinderen bezocht. 

Surinamers zijn de meest toegankelijke mensen die ik tot nu toe ben tegengekomen. Ze zijn altijd bereid tot een praatje. 

Zo zijn Magda en ik in de hoofdstad Magda op straat  een praatje ben begonnen. Het is een bijzondere vrouw. Toen bleek  dat op de school van haar kinderen   heel wat brood en beleg overbleef, is ze begonnen met dat te bezorgen  aan een tehuis voor mensen met een beperking en  (verslaafde) daklozen in de stad. Op een ochtend zijn we samen haar ronde gaan doen langs  de banken en portieken waar ze zich ophouden. Later hebben we een aantal plekken in  het  binnenland bezocht. 

Ze slaagde er uiteindelijk in dat de daklozen  over een waterkraantje konden beschikken. Dat klinkt misschien niet sensationeel, maar dat is het wel. En nu nog een toilet!

Tijdens een stortbui fietste ik langs een kleurrijke tent in een voortuin. Het leek een ideale plek om te  schuilen.  Een vader was er bezig met  familie om het bruiloft van zijn dochter voor te bereiden in de vorm van  een soort pre-party waarbij werkers en toeschouwer  allerlei lekkers krijgen voorgeschoteld.  Met de nodige Europese schroom heb ik de uitnodiging om  aan te schuiven aanvaard. Volgens Magda was dat totaal niet nodig want bij zo een heugelijke gebeurtenis toon je niet alleen je welstand, maar ook gastvrijheid. 

Magda schoot in een lach toen ik haar vroeg waarom haar daklozen  dan niet worden uitgenodigd.    

Er is nog een lange weg te gaan. Waar niet?

Vlakbij het busstation zijn twee grote overdekte markten. 

Op de ene worden kruiden, planten, poeders en andere hulpmiddelen uit de tradionele geneeskunde verkocht.  

Beneden in de andere hal liggen de groenten en het fruit, boven de wondere wereld van al  het  overige.  

Naast de T-shirts van FC Barcelona  hangen  die met het hoofd van Osama bin Laden.   

Moet kunnen in een land waar godsdienst uitdrukkelijk aanwezig is maar niet overdreven ernstig wordt genomen.  Overal staan er Moslim, Hindoestaanse, Christelijke en Joodse huizen van gebed vreedzaam door elkaar. Het is niet ongewoon dat mensen van de ene geloofsgemeenschap worden uitgenodigd om de dienst van een andere bij te wonen.  

De indrukwekkende kathedraal van Paramaribo is 's werelds grootste gebouw dat volledig uit hout is opgetrokken.  

Moskee.

Hindoestaanse tempel.

Een groot deel van 's lands electriciteit wordt geproduceerd  door de stuwdam van het Brokopondostuwmeer. Het werd gebouwd door de mijnbouwer Suralco voor haar aluminiumfabriek.   Nu dat de fabriek dicht is, wordt de electriciteit volledig gebruikt om Paramaribo en omstreken te bevoorraden. 

In  het stuwmeer wordt ook naar goud gedolven vanaf deze  vlotten. Net zoals in Frans Guyana  gebeurt dit o.a.  illegaal door Braziliaanse goudzoekers. 

Onderwaterhouthakkers leveren dan weer  aan een Duitse firma boomstammen van walaba en groenhart. Dit hout hoeft vaak niet chemisch behandeld te worden tegen insecten omdat zij dood zijn omdat het hout zolang onder water gelegen heeft. In 2000 schatte men dat op opbrengst zo'n 1,5 miljard euro kon bedragen.

Door de aanleg van het stuwmeer is de diversiteit van het visbestand van 172 soorten gedaald naar 41. Van die 41 bevatten de niet-vegetarische soorten te veel kwik. Dat deert blijkbaar de Piranha's niet. Ze doen het er zeer goed. 

Met enkele andere zeilers zijn we in twee huurwagens naar hier gereden nadat we enkele dagen hadden doorgebracht  in het natuurreservaat Brownsberg.

Ook op de Surinamerivier is een permanente waakzaamheid vereist. Perspectiev is 2 keer van zijn anker geslagen. Eerst door de ankerketting die, bij het kenteren van het getij en het draaien van de wind, rond de ankerstok kwam te zitten. Een tweede keer dreef de boot weg nadat een andere op drift geraakte en tegen Persperctiev botste.  Beide keren hebben andere zeilers de zaak recht getrokken met hun grote bijboot met zware buitenboordmotor. 

Ook hele boomstammen  werden versleept om te vermijden dat ze tegen onze boten zouden drijven. Midden in de nacht was het zelfs eens nodig een groen eiland uit de ankerketting te halen. Groene eilanden ontstaan ver stroomopwaarts door een flinke tak die zich met het water laat meedrijven en onderweg gras, bladeren, bamboe, takjes, plastic flessen verzameld. Het was ploeteren om dit kluwen, waar in zelfs vogels hun nest had gebouwd, los te snijden.