(In- en uitzoomen is mogelijk)

"Indien je mee wil sta dan op want ik neem de bus van 9 uur" 

De ochtend na de tocht naar Wan Hatti stond er een koepeltentje in de tuin van de brasserie River Breeze, de vast plek  waar zeilers aan land stappen. Het is ook een gekende plaats waar overlanders, die met wagen Zuid Amerika doorkruisen, komen overnachten en stond er in de tuin wel eens een 4X4.

Deze keer stond er  alleen een fiets naast de tent. Daarin sliep Marica. Zij fietste rond de wereld met het vaste plan om de oceanen over te steken zonder daarbij te vliegen. In Antwerpen had ze een kajuit geboekt op een vrachtboot met bestemming Montevideo en had ondertussen een rondje Zuid Amerika  in de kuiten.  In Domburg  wilde ze een zeilboot zoeken om haar van Suriname naar de Caraïben te brengen.  

Mijn verblijfsvergunning  voor Suriname stond op het punt om te verstrijken. Ik stond dan ook op het punt  om naar Tobago in Caribische zee te zeilen. Omdat iedereen hier iedereen helpt, had Oloff haar gesuggereerd dat ik misschien haar overzetschipper kon zijn. In de ogen van iemand die  probleemloos gelukkig wilt zijn is 4 à 5 dagen op een wiebelende boot met iemand met weinig slaap en zeilervaring, die  misschien de boel onderkotst en een vervelend karakter kan hebben, niet een goed doordacht risico. Bovendien stop je  een volgeladen trekkingfiets en 30 kilo bagage niet zomaar bij de vuile was. Ondanks mijn bewondering voor Marica en haar plan heb ik dit haar moeten uitleggen. Gelukkig zijn dit soort reizigers ruimhartig en hadden we  toch nog enkele boeiende gesprekken. 

De avond voor de administratieve uitklaring in Paramaribo  zat ik te mijmeren  over 3 maanden Suriname en 4 jaar onderweg zijn. Het is een biotoop waar trekkers  na een tijd  weer ook vertrekkers moeten worden en hun eigen weg gaan. Het hoort er bij zoals een vos kippen steelt.  Het kunnen zeilers zijn of mensen die een vlucht boeken naar ergens en op die plek wel verder zien of mensen, zoals Marica, die de fiets nemen voor een afstand waarvoor een ander een vliegtuig met hotelkamer boekt.  

Omdat het ondertussen wel duidelijk was dat ze nuchter was en zonder capsones, stond ik die ochtend  om 8:30 voor haar tentje . Indien ze nog zou mee willen moest ze mee voor het bureaucratenrondje. Het was nodig om haar  op de officiële  bemanningslijst te zetten en haar paspoort  uit te stempelen.  

72 uur later was het vertrek gepland.  Tijd om de boot vol te stouwen met groeten, fruit, beleg maar ook blik- en droogvoer. Suriname is de goedkoop en goed voorzien buiten de keer  dat de kranten schreven dat er geen enkele ui nog in de winkelrekken lag.  

Tijdens onze laatste namiddag  vroeg het meer tijd dan verwacht om haar fiets op te bergen. Omdat ik Marica had beloofd  dat ze nog afscheid zou kunnen nemen  van de mensen die ze hier kende, zou ik dit wel alleen klaren. Toch  koos ze om aan boord te blijven. Samen alles op alles zetten voor de goede afloop, dat gaf vertrouwen voor de dagen op zee. 

De fiets werd, in geel plastic ingepakt, werd onder de zonnepanelen gehangen. Dit experiment doorstond meer dan 4 dagen golven, wind en opspattend water. 

De ochtend van 30 september voer Perspectiev  voor de tweede keer de Surinamerivier af, nu voor de overtocht  naar het eiland Tobago, deel van het land Trinidad and Tobago. Na de rivier volgde een stuk zee dat  erg ondiep is en daardoor ook super woelig. Na deze drempel viel alles weer in zijn al oude plooi. Aan de zee kant de man  die zich alleen in het oerbos zich niet veilig voelt, aan de ander zijde de mensen die  in de  Bermuda driehoek geloven en die vrezen.

Een tocht van verschillende dagen laat weinig indrukken na, maar is niet saai. Je bent permanent op zoek naar ongewone  bootgeluiden en bewegingen, veranderingen in wind, wolken of bootsnelheid, checken, double checken en rusten. 

Na verloop van tijd komt er meestal een moment waarbij in de ochtendnevel  het profiel van de bergen opduikt  en uren later de eerste lokale visser. Het zijn de eerste tekenen dat de wereld niet enkel uit water, lucht en geshake bestaat. 

Wat bleef wel bij?

 Marica die, tijdens de tweede nacht haar gevoel voor afstand kwijt raakte toen ze lichtjes zag.  Hoe ver waren de vissers?  Of waren het vrachtschepen? Of kwamen ze van  boorplatforms? Dit is niet ongewoon. Het deed me denken  hoe  de doorwinterde zeezeiler Alberto, die ik in La Coruna tegen het lijf liep, tijdens een oversteek de werkelijkheid een handje hielp en  vreemde mensen op zijn boot zag ronddwalen.  (Tekst loopt verder door  na de link)

Er deden heel wat verhalen de ronde  over douane- en immigratieambtenaren  op Tobago die willekeurig enorme toeslagen vragen aan zeilers die buiten de kantooruren of in het weekend, voet aan wal durven zetten. Het werd op vrijdag nog een tijdrace.

Achteraf  bleken die tarieven niet onredelijk hoog te zijn en  netjes opgehangen, bovendien is er nauwelijks controle.  Dat wisten we toen nog niet. Daarom hees ik de laatste ochtend, toen de wind verzwakte en  Marica nog sliep,  de grote gekleurde gennaker. Onze snelheid  nam toe tot dit zeil zich op een gegeven ogenblik verschillende keren wentelde rond rond de voorste kabel die de mast recht hield en enkel de bovenkant nog bol stond.  Dit niet te ontwarren kluwen was zelfs niet te strijken.

Met Marica aan het stuurwiel en de motor aan, lukte het om het  zover te laten terugdraaien dat het naar beneden kon maar alle tijdwinst was ongedaan gemaakt. 

De bibliotheek zou maandag weer openen voor fotokopies van onze papieren. Marica bleef tot dan aan boord want wanneer Perspectiev over enkele maanden zou vertrekken met een bemanningslid minder   dan bij vertrek uit Suriname dan komt de beschuldiging van mensensmokkel wel dicht  om de hoek loeren. Vertellen dat  zij dringend moest vertrekken om met de fiets rond de wereld te fietsen klinkt niet echt geloofwaardig. 

Die maandagnamiddag in de namiddag  ontving ik een berichtje van Marica: "Heb de helft van de weg naar Scarborough de fiets moeten duwen. Zo steil." 

Marica heeft haar fietsende wereldreis verder gezet tot dat de Covid-19 haar dwong te stoppen. "Dwaalspoor" is de tittel van haar boek hierover . 

Over haar, de vele reisboeken- en gidsen en haar werk als fotografe, staat heel wat op de website http://maricavandermeer.nl .